Aantekeningen:

Ethelred II de Onberadene (Oudengels: Æþelred) (ca. 968 - Londen, 23 april 1016) was van 978 tot 1013 en van 1014 tot 1016 koning van Engeland.

Volgens de geschiedschrijver William van Malmesbury ontlastte Ethelred zich als baby in de doopvont. Naar aanleiding hiervan voorspelde St.-Dunstan dat de Engelse monarchie onder Ethelreds bewind zou worden omvergeworpen.

Na de dood van zijn vader Edgar van Engeland in 975 wilde een belangrijke fractie Ethelred tot koning kronen hoewel zijn halfbroer Edward weliswaar ouder was, maar was geboren uit een moeder van nederige afkomst. Bovendien had die last van driftbuien die hem minder geschikt maakten als koning. Toch werd Edward gekroond. Edward werd in 978 vermoord door hovelingen van Ethelred toen hij op bezoek was bij Ethelred en diens moeder in Corfe Castle. De opvolging door Ethelred was daardoor omstreden. Hij werd gekroond in Kingston upon Thames. De hal waar de Witenagemot ter gelegenheid van de kroning bijeen kwam, stortte in en Ethelred verloor daardoor aan het begin van zijn regering direct een aantal belangrijke raadgevers. Zijn bijnaam unræd, wat zonder raad betekent, zou daarnaar kunnen verwijzen. Het is tevens een woordspeling op zijn naam, die goed geadviseerd betekent. De bijnaam wordt overigens pas rond 1180 voor het eerst vermeld, dus hij zegt weinig over Ethelreds karakter.

Tot 980 hadden de Denen Engeland gemeden maar daarna hervatten ze hun plundertochten. Ethelred kwam in 986 in conflict met Aelfric van Mercia. Ethelred belegerde Rochester (Engeland) en verwoestte de omgeving, en Aelfric werd uiteindelijk verbannen. In deze tijd was er in Engeland een grote veesterfte door een ziekte. In 991 ontstond een conflict tussen Engeland en Normandië omdat de Denen daar onderdak kregen. Dit conflict werd opgelost door een vredesverdrag in Rouen. De Denen versloegen in datzelfde jaar een lokaal Engels leger in de slag bij Maldon (Essex). Een Deense inval in 994 eindigde met een onbesliste veldslag bij Londen. Daarna werd een verdrag gesloten waarbij de Denen voor 22.000 pond werden afgekocht. De Denen voerden in de periode 997-999 voortdurende aanvallen langs de zuidkust van Engeland en Wales uit. In 1000 vertrokken de Denen naar Normandië en Ethelred gebruikte de rust om een campagne tegen Strathclyde te voeren. In 1001 keerden de Denen weer terug. Hierna was Ethelred vrijwel voortdurend met de Denen in conflict:

1002: de Denen werden afgekocht voor het bedrag van 24.000 pond. Op 13 november, de dag van St.-Bricius (St. Brice's Day), gaf Ethelred uit angst voor een aanslag opdracht om alle Denen in Engeland te doden. De zuster van de Deense koning Sven Gaffelbaard zou een van de slachtoffers zijn.
1004: invasie van Sven in East Anglia maar hij moest zich terugtrekken na zware gevechten met lokale troepen
1007: Deense aanvallen werden voor twee jaar afgekocht voor 36.000 pond. Ethelred gebruikte deze periode van rust om een eigen vloot te bouwen maar die werd vooral door lokale machthebbers misbruikt voor piraterij.
1009: grote inval van een Deens leger
1012: na drie jaar van gevechten en plundering werd het Deense leger afgekocht voor 48.000 pond. De plunderingen en de hoge belastingen om de Denen af te kopen ruïneerden de economie van Engeland
1013: Ethelred ging in ballingschap nadat de Denen onder Sven Engeland hadden veroverd
1014: na de dood van Sven brak een opstand uit in Engeland. Ethelred werd weer koning maar moest daarvoor aan zijn edelen beloven om zijn beleid volgens hun wensen te veranderen.
Ethelred overleed te Londen en werd daar begraven in St Paul's Cathedral (Londen). Hij werd opgevolgd door zijn zoon Edmund II.

Ethelred trouwde in zijn eerste huwelijk met Aelfgiva (ca. 975 - 996). Haar ouders zijn onbekend. Ethelred en Aelfgiva kregen de volgende kinderen:

Aethelstan (ca. 986 - na 25 juni 1014), kroonprins, gesneuveld tegen de Denen voor het overlijden van zijn vader.
Egbert (ovl. 1005)
Edmund II van Engeland
Eadred (ovl. 1012)
Eadwig (ovl. 1017), probeerde koning te worden na het overlijden van zijn broer Edmund maar moest zich onderwerpen aan Knoet de Grote. Werd in 1017 in opdracht van Knoet gedood, samen met een aantal Angelsaksische edelen. Begraven in de abdij van Tavistock (Devon).
Eadgyhth (ovl. na 11 november 1021), trouwde in haar eerste huwelijk met Eadric, ealdorman van Mercia. Die koos uiteindelijk de kant van Knoet en werd door hem bevestigd in Mercia, maar in opdracht van Knoet gedood op kerst 1017. In haar tweede huwelijk trouwde Eadgyth met Thorkell de Lange, zoon van de onderkoning van Skåne, die sneuvelde in 1039.
De volgende kinderen kunnen zowel van Aelfgiva als van een of meer onbekende (bij)vrouwen zijn:

Eadgar (ovl. 1012/1015)
Aelgifu, trouwde 1009/1016 met Uthred, earl van Northumbria, als zijn derde vrouw
Wulfhild, trouwde met Ulfcytel, ealdorman van East Anglia
onbekende dochter, trouwde met een edelman Aethelstan die sneuvelde tijdens een veldslag bij Ringmer in 1010
onbekende dochter (ovl. na 1051), abdis van Wherwell
Ethelred trouwde vervolgens met Emma van Normandië. Zij kregen de volgende kinderen:

Eduard de Belijder
Aelfred (na 1005 - Ely (Engeland), 5 februari 1036), werd door zijn moeder meegenomen tijdens haar vlucht naar Normandië in 1013. In 1036 keerde hij terug naar Engeland maar werd gevangengenomen door Godwin van Wessex. Die liet hem de ogen uitsteken en Aelfred overleed aan de verwondingen die hij hieraan overhield. Aelfred werd begraven in de kathedraal van Ely.
Godgifu (Goda) (ovl. voor 1049), werd door haar moeder meegenomen tijdens haar vlucht naar Normandië in 1013. Zij trouwde omstreeks 1025 met Drogo van Vexin en hertrouwde na diens dood in 1036 met Eustaas II van Boulogne.

Gezin/Partner: Aelfgiva. Aelfgiva is geboren circa 975; is gestorven circa 996. [Gezinsblad] [Familiekaart]

1. Edmund II van Engeland is geboren circa 990 in Wessex; is gestorven op 30 nov 1016 in Londen.

Aantekeningen:

Edgar (ca. 942 - Winchester, 8 juli 975), de Vreedzame, was koning van Engeland van 959 tot 975.

Edgar verwierf in 957, door de steun van aartsbisschop Odo, de macht in Engeland ten noorden van de Theems, ten koste van zijn broer koning Edwy. Hij volgde zijn broer officieel op na diens dood in 959, waarmee de eenheid van het rijk werd hersteld. Hij begunstigde de kloosters en benoemde nieuwe bisschoppen. Hij verplichtte de, in zijn opdracht door Æthelwold van Winchester in het Engels vertaalde, regel van Benedictus in de kloosters en liet in de kathedraalkapittels de kanunniken vervangen door monniken. Hij haalde de later heilig verklaarde Dunstan terug uit zijn ballingschap en maakte hem aartsbisschop van Canterbury. De Denen in de Danelaw kregen van hem een verregaande autonomie. Edgar hervormde het muntwezen en introduceerde een systeem om de kwaliteit van munten te bewaken.

Edgar ontvoerde de abdis Wulfthryth van Wilton en kreeg met haar een dochter. Volgens de overlevering leidde dit tot een conflict met de geestelijkheid waardoor Edgar pas laat werd gekroond. De kroning tot keizer vond uiteindelijk toch plaats in 973 in Bath. Deze door Dunstan ontworpen plechtigheid waarbij de Aartsbisschop van Canterbury de kroning en zalving verrichtte vormde de basis voor de kroning van de Engelse koningen sindsdien. Edgar liet zich "Imperator" noemen[1]. Na zijn kroning werd Edgar door koningen in Wales en Schotland (in naam) als heer erkend tijdens een bijeenkomst in Chester, waar ze hem steun op land en ter zee beloofden. Edgar kreeg zijn bijnaam niet aan zijn instelling maar aan de opmerkelijke afwezigheid van oorlogen en Vikingaanvallen tijdens zijn bewind. Hij werd begraven in de abdij van Glastonbury.

Edgar was de jongste zoon van koning Edmund I en diens vrouw Elgiva. Met Wulfthryth kreeg hij een dochter Eadgifu. Ca. 963 trouwde hij met Æthelflæd, dochter van Ealdorman Ordmar van Devon en zijn vrouw Ealda. Hun zoon was Eduard, Edgars opvolger. Vermoedelijk heeft Edgar haar in 965 verstoten om te kunnen trouwen met Ælfthryth, dochter van Ordgar.
Ælfthryth (Lydford, ca. 945 - abdij van Wherwell, ca. 1000) was beroemd om haar schoonheid en Edgar stuurde Aethelwald, ealdorman van East Anglia, om haar namens hem ten huwelijk te vragen als ze inderdaad zo mooi zou zijn als ze volgens de geruchten was. Aethelwald werd zelf verliefd op haar, trouwde met haar en zei tegen Edgar dat ze in werkelijkheid helemaal niet mooi was. Edgar vertrouwde hem niet en besloot haar te bezoeken. Aethelwald zei Ælfthryth zich zo lelijk mogelijk te maken maar zij maakte zich juist zo mooi mogelijk. Korte tijd later doodde Edgar Aethelwald tijdens de jacht en trouwde met Ælfthryth. In 973 werd Ælfthryth de eerste gemalin van de koning die tot koningin van Engeland werd gekroond. Edgar en Ælfthryth kregen de volgende kinderen:

Edmund (ovl. 970), begraven in de abdij van Romsey.
Ethelred II
Ælfthryth zou opdracht hebben gegeven voor de moord op haar stiefzoon Eduard. Zij is begraven in de abdij van Wherwell.

Edgar getrouwd Aelfthryth. Aelfthryth is geboren circa 945 in Lydford; is gestorven circa 1000 in abdij van Wherwell. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Edmund (of Edmond) I (921 - Pucklechurch (South Gloucestershire), 26 mei 946), bijgenaamd de Geweldige of de Oudere, was koning van Engeland van 939 tot 946. Hij was een zoon van Eduard de Oudere en halfbroer van zijn voorganger Athelstan.

Edmund moest al snel na zijn aantreden het hoofd bieden aan militaire dreigingen. Koning Olaf I van Dublin veroverde Northumbria en viel de Midlands binnen. Na Olafs dood in 942 heroverde Edmund het gebied. Ook onderdrukte hij opstanden van de Denen in Mercia. De Deense aanvoerder Olaf van York werd in 942 zijn peetzoon, en bleef Edmunds bondgenoot toen hij koning van Dublin werd. In 945 veroverde Edmund Strathclyde en gaf dit gebied aan Malcolm I van Schotland, in ruil voor zijn steun. Rond deze tijd probeerde hij ook de vrijlating van zijn neef Lodewijk IV van Frankrijk te bewerkstelligen, die door opstandige leenmannen gevangen was genomen. Edmunds pogingen en dreigementen maakten echter weinig indruk.

Edmund werd gedood tijdens een feest in zijn eigen verblijf door Leofa, een verbannen misdadiger, die bij het gevecht ook het leven liet. Edmund werd begraven in de abdij van Glastonbury. Hij werd opgevolgd door zijn broer Edred.

Edmund had twee bekende partners:

Ælgifu (ca. 925 - na 943), dochter van Wynflæd, vrijwel zeker geen wettige echtgenote. Zij is begraven in de abdij van Shaftesbury en wordt vereerd als Sint Elgiva omdat ze gevangenen bezocht, kleding weggaf en lichamelijk lijden onderging. Haar feestdag is op 18 mei. Edmund en Ælgifu kregen twee zoons:
Edwy, koning van 955 tot 959
Edgar, koning van 959 tot 975
Æthelflæd van Damerham (ovl. abdij van Shaftesbury, na 975), dochter van de ealdorman Ælfgar. Wordt in 943 vermeld als koningin als Edmund haar land schenkt in Hampshire en Dorset. Na de dood van Edmund werd ze non in de abdij van Shaftesbury, waar ze ook is begraven. Ze kregen geen kinderen.

Edmund getrouwd Aeigifu. Aeigifu is geboren circa 925; is gestorven na 943; is begraven in abdij van Shaftesbury. [Gezinsblad] [Familiekaart]

Aantekeningen:

Eduard de Oudere (Oudengels: Eadweard se Ieldra; Wantage, c. 874-877 - Farndon, 17 juli 924) was een Engelse koning. Hij werd koning in 899 na de dood van zijn vader, Alfred de Grote. Zijn hof was in Winchester, voorheen de hoofdstad van Wessex. Hij veroverde de oostelijke Midlands en East Anglia op de Denen in 917 en werd heerser van Mercia in 918 na de dood van Æthelflæd, zijn zus.

Al zijn oorkonden, op twee na, gaven zijn titel weer als "koning van de Angelsaksen" (Anglorum Saxonum rex). Hij was de tweede koning van de Angelsaksen omdat deze titel gecreëerd werd door Alfred. Op de munten van Eduard staat "EADVVEARD REX". De kroniekschrijvers schreven dat heel Engeland "Eduard accepteerde als koning" in 920. Maar het feit dat York zijn eigen munten bleef maken doet vermoeden dat de autoriteit van Eduard niet werd geaccepteerd in het door de Vikingen geregeerde Northumbria. Eduards eponiem "de Oudere" werd voor het eerst gebruikt door Wulfstan in zijn werk Life of St Æthelwold (tiende eeuw) om hem te onderscheiden van de latere koning Eduard de Martelaar.

Opvolging
Onder zijn vader was Edward al een legeraanvoerder en versloeg in 893 de Denen in Fareham. Na de dood van Alfred werd zijn opvolging betwist door zijn neef Aethelwold die Wimborne Minster en Christchurch (Dorset) bezette. Toen Edward hem aanviel, vluchtte hij echter naar de Denen in Northumbria en riep zich daar tot koning uit. Edward werd op 8 juni 900 tot koning van Wessex gekroond, mogelijk in Kingston upon Thames of in Winchester, en stichtte in 901 de New Minster in Winchester en liet zijn vader daar herbegraven. Datzelfde jaar viel Aethelwold met een Deense vloot Essex binnen en probeerde steun te krijgen van Denen in East Anglia. Het volgende jaar bezette hij Cricklade en Braydon maar werd verslagen en gedood in de slag van Holme.

Strijd tegen de Denen
Nu zijn positie was verzekerd begon Edward aan een consequent en geduldig beleid om de macht over heel Engeland in handen te krijgen. In 906 moest hij nog een Engels-Deense inval in Essex en Kent afslaan maar een jaar later wist hij vrede te sluiten met de Denen van East Anglia en York. En in 909 stuurde hij een leger naar Northumbria om de Deense gebieden daar te plunderen. Toen de Denen als vergelding Mercia binnenvielen, wist Edward ze in 910 te verslaan bij Tettenhall (nu binnen Wolverhampton). Daarna wist Edward gestaag zijn macht uit te breiden:

911 bezetting van Middlesex en Oxfordshire
912 verovering van Essex en onderwerping van de Denen in East Anglia
915 bezetting van Bedford (Engeland)
917 offensief tegen de Denen in de Midlands
Bondgenootschap met Mercia[bewerken]
De eerste partner in de strijd tegen de Denen was altijd Mercia geweest. Vanaf 883 ongeveer was Aethelred daar machthebber; koning in naam erkende hij wel het oppergezag van Eduard. Aethelred huwde Aethelflaed, een zuster van Eduard, en na zijn dood in 911 nam Aethelflaed het bewind over. Op heel actieve wijze zelfs, want ze nam deel aan alle grote militaire campagnes. In 918 overleed ook Aethelflaed, en de kroon zou aan haar dochter Aelfwynn toegekomen zijn. Eduard zette haar echter af.

Regering
Om zijn koninkrijk te beveiligen bouwde Edward kastelen in Hertford, Witham, Bridgnorth, Tamworth, Stafford, Eddisbury, Warwick en ook in “Scergeat” maar die locatie is niet geïdentificeerd. Hij reorganiseerde de kerk en creëerde een aantal nieuwe bisdommen maar kreeg ook een reprimande van de paus dat hij meer op zijn religieuze plichten moest letten. Hij onderhield betrekkingen met heersers op het vasteland, wat blijkt uit het huwelijk van zijn dochter met Karel de Eenvoudige. Zijn zoon Aethelstan zette deze politiek van buitenlandse huwelijken voor zijn halfzusters actief door.

”Koning van Engeland”
In bijna al zijn oorkondes noemde Eduard zich "koning van de Angel-Saxen" (Anglorum Saxonum rex), een titel die hij overnam van zijn vader Alfred. Op de munten van Eduard staat te lezen "EADVVEARD REX." [1] En van een aantal vorsten uit Wales is de erkenning van de kroon van Edward duidelijk. De kronieken vermelden zelfs dat heel Engeland “Edward als heer aanvaardde" in 920. Maar wellicht sloeg dat laatste veeleer op een soort wapenstilstand dan op een werkelijke erkenning van zijn gezag. Ook het feit dat York nog steeds eigen munten bleef slaan, wijst in de richting dat het door Vikingen beheerste Northumbria nog steeds zijn eigen weg ging. Edward overleed trouwens in 924 op een veldtocht tegen rebellen uit Wales en Mercia, en werd begraven in de New Minster van Winchester.

Familie en kinderen

Edward, Athelstan, Edumund en Edred
Edward was een zoon van Alfred de Grote en Ealhswith van de Gaini (852 - Winchester, 5 december 905). Edward was drie keer getrouwd:

1. ca. 893 trouwde hij met Egwyna (-ca. 901) van onbekende herkomst. Volgens sommige bronnen was zij een concubine van eenvoudige komaf maar haar kinderen kregen de koninklijke voornamen en worden in aktes voor Edwards kinderen uit andere huwelijken genoemd, en een van haar zoons zou na Edward nog koning worden. Daarmee is het zeer aannemelijk dat de relatie tussen Edward en Egwyna een wettig huwelijk was. Zij kregen de volgende kinderen:
1. Aelfred (ca. 893 - ca. 901)
2. Æthelstan, koning als opvolger van zijn vader
3. Eadgyth, trouwde op 30 januari 926 te Tamworth met Sithric, koning van de Denen in York. Na zijn dood in 927 werd ze non in de abdij van Polesworth en daarna abdis van Tamworth, waar ze is begraven. Ze werd heilig verklaard, haar feestdag is op 15 of 19 juli.

2. ca. 901 trouwde Edward met Aelflaed (878 - 920), dochter van Aethelhelm van Bernicia (ca. 859 - 12 juni 897). Aethelhelm was een belangrijke hoveling van Alfred de Grote, ealdorman van Wiltshire die in 887 gezant was van Alfred naar Rome, in 892 land van Alfred ontving bij North Newnton en in 893 samen met andere graven de Denen versloeg bij Buttingdon aan de Severn. Edward en Aelflaed kregen de volgende kinderen:
1. Edfleda, non, begraven in de abdij van Wilton
2. Aethelfleda, non, begraven in de abdij van Romsey
3. Eadgifu (Hedwig van Wessex), getrouwd met Karel de Eenvoudige en met Herbert III van Vermandois.
4. Ethelweard (- Oxford, 9 augustus 924), overleed 16 dagen na zijn vader, begraven in Winchester
5. Eadwine (- 933), vermoedelijk in opstand tegen Aethelstan en verdronken op de vlucht naar Vlaanderen. Begraven in de abdij van Sint-Bertinus.
6. Aethelhild, non, begraven in de abdij van Wilton
7. Eadhild (- 937), trouwde ca. 926 met Hugo de Grote. Ter gelegenheid van de verloving stuurde die rijke giften aan Aethelstan, waaronder specerijen, juwelen, kostbare paarden, drie relieken en een gouden kroon.
8. Eadgyth (Editha van Wessex), 929 getrouwd met Otto I de Grote
9. Aelgifu, vermoedelijk getrouwd met Boleslav II van Bohemen. Bekend is dat Aethelstan Eadgyth en Aelgifu naar Otto had gestuurd om een bruid te kiezen. Otto koos Eadgyth en vond ook een passende echtgenoot voor Aelgifu. Algemeen wordt Boleslav als die echtgenoot gezien maar die was nog maar een klein kind toen beide zusters naar Duitsland kwamen. Ook Lodewijk, graaf van de Thurgau wordt genoemd als haar echtgenoot.

3. ca. 920 trouwde Edward met Eadgifu (- 26 augustus 968), dochter van Sigihelm, heer van Meopham, Cooling en Lenham, in Kent. In 957 nam haar kleinzoon Edgar van Engeland haar bezittingen af. Eadgifu werd begraven in de kathedraal van Canterbury. Edward en Eadgifu kregen de volgende kinderen:
1. Edmund I van Engeland, koning als opvolger van Aethelstan
2. Edburga van Winchester
3. Eadgifu, getrouwd met een vorst uit Aquitanië
4. Edred, koning als opvolger van Edmund

Eduard getrouwd Eadgifu circa 920 (civil). Eadgifu is gestorven op 26 aug 968; is begraven in kathedraal van Canterbury. [Gezinsblad] [Familiekaart]